عند ربهم یرزقون

شهیدان

که در آسمان ها

که در همین خیابان های گرفتار

همچون عابرانی نورانی

هر روز

از کنار ما می گذرند

و صدای خدا را نمی شنویم :

.« و لا تَحسبنّ الذین قتلوا فی سبیل الله أمواتاً ... »

ما ، امّا

با عینک های دودی

و غفلت های عمودی

شب های جمعه

به قبرستان ها می رویم

و شهیدان

برای ما فاتحه می خوانند !

و ما

دوباره بر می گردیم

به حُجره و بازار

آرزوهایمان را می شماریم

و ریشخند دنیا !

و هرگز با منطق عینک های دودی

روشن نمی شویم که :

« عند ربّهم یرزقون » یعنی چه ؟ !

و روزها و هنوزها می گذرد

و ما همچنان

دست هامان خالی است !