شب قدر !!!

چه فرخنده شبی بود، شب قدر من، شب معراج من به آسمان‌ها. از طغیان عشق شنیده بودم و قدرت معجزه آسای عشق را می‌دانستم، اما چیزی که در آن شب مهم بود، این بود که وجود من روح شده و روح من آتشفشان کرده بود، می‌خواست همچون نور از زمین خاکی جدا شود و به کهکشان پرواز کند. آن‌گاه آتش عشق به کمک آمده و جسم خاکی‌ام را سوزانده بود و از من، فقط دود مانده بود و این دود همراه با روح من به آسمان‌ها اوج می‌گرفت.

شب قدر من، شبی که سلول‌های وجودم، در آتش عشق، تغییر ماهیت داده بود و من چیزی جز عشق، گویا نبودم. دل من کعبه‌ی عالم شده بود، می‌سوخت، نور می‌داد و وحی الهی بر آن نازل می‌شد و مقدس‌ترین پرستشگاه خدا شده بود. امواج خروشان عشق از آن سرچشمه می‌گرفت و به همه‌ی اطراف منتشر می‌شد. از بر خورد احساسات رقیق و لطیف با کوه‌های غم و صحرای تنهایی و آتش، توفان‌های سهمگین به وجود می‌آمد و همه‌ی وجود مرا تا صحرای عدم به دیار نیستی می‌کشاند و مرا از زندان هستی آزاد می‌کرد.

ای کاش همه‌ی خاطرات الهام بخش این شب قدر را به یاد می‌آوردم. افسوس که شیرازه‌ی فکر و طغیان احساس و‌ آتشفشان روح من، آنقدر سریع و سوزان پیش می‌رفت که هیچ چیز قادر به ضبط آن نبود. نوری بود که در آن شب مقدس بر قلبم تابید، بر زبانم جاری شد و به صورت اشک بر رخسارم چکید. من به خاطر شب‌های قدر زنده ام و تعالی شب قدر، عبادت من و کمال من و هدف حیات من است.

منبع: «خدا بود و دیگر هیچ نبود»

حاجی نوشت: دکترجان! ذره‌ای از آن‌چه از شب قدر چشیده‌ای بر من نیز بچشان !!!

التماس دعا