پرسید: چرا اینجا شلوغ است؟ بهش گفتند آقا پسر ما داریم میریم کربلا، منتظریم اتوبوس بیاید.
گفت: من هم می خواهم با شما بیایم.
گفتند: آقا پسر پول داری؟
علی گفت: چقدر پول می خواهد؟
گفتند: صد تومان!
علی کوچولو با سرعت دوید به طرف خانه شان؛ مادر که سبزی خریده بود توی ایوان مشغول پاک کردن سبزی ها بود. علی گفت مامان به من پول بده می خواهم برم کربلا.
مادر گفت: علی جان صبر کن بابا بیاد با هم میریم کربلا، علی گفت: نه مامان اتوبوس از سر کوچه حرکت می کنه، دیر میشه.
مادر گفت علی جان من زیاد پول ندارم، بذار بابات بیاد و ...
خلاصه از علی اصرار و مادر هر چه کرد تا علی را قانع کند نشد. به ذهنش رسید علی را به اصطلاح خودمان دست به سر کند. مابقی پول سبزی ها که یک اسکناس صد تومانی بود روی طاقچه بود؛ به علی گفت: خُب برو اون صد تومانی رو طاقچه را بردار.
علی هم با سرعت رفت و آن را برداشت و دوان دوان به طرف سرکوچه؛ اتوبوس آمده بود. در گرماگرم خدا حافظی ها و دود اسپند و سلام و صلوات رفت توی اتوبوس و روی یک صندلی نشست. بالأخره اتوبوس حرکت کرد و دو سه ساعتی که رفت بعضی ها متوجه شدند این بچه تنها است. ولی مُردد بودند چیزی بگویند. اتوبوس همینطور رفت تا مرز که همه از اتوبوس پیاده شدند مدیر کاروان هم متوجه شد داستان از چه قرار است.
از علی کوچولو پرسیدند تلفن خونه تان را بلدی، گقت اگه تلفن باشه بلدم زنگ بزنم؛ یه دونه هشت، دو تا سه و ... .
خلاصه مادر گوشی رو برداشت. بابا هم آمده بود خانه، قضیه را به مادر گفتند و گفتند حاضرند علی را با خودشان ببرند و ازش خوب مواظبت کنند. مادر با بابا گفت و بابای علی هم چیزی نگفت؛ یعنی اجازه داد.
آری؛ علی کوچولو رفت کربلا و همه جاهای زیارتی را هم با همه بود. اصلاً سر نگهداری و مواظبت ازش توی کاروان دعوا بود. هر چی هم می خواست برایش می خریدند. زیارت ها که تمام شد با یک عالمه کادو و سوغات برگشت.
بابا و مامان سر همان کوچه با حلقه گل منتظر بودند. علی از اتویوس پیاده شد؛ در آغوش مادر گریان؛ در حالی که هنوز آن صد تومانی تو جیبش بود.
کربلا کربلا شده دعای آخر من ...
